De Hope-diamant - waarde, geschiedenis en mysterie

De Hope Diamond is al eeuwenlang een van de beroemdste en grootste gekleurde diamanten ter wereld. Of het nu komt door de enorme verzameling van rijke eigenaren, dieven en Franse royals, of door de levendige kleur en indrukwekkende grootte, of zelfs door de beruchte reputatie van vervloeking, de Hope Diamond is nog steeds een van de meest besproken diamanten tot nu toe. Met eigendomsgegevens die bijna vier eeuwen teruggaan, heeft de Hope Diamond een indrukwekkende lijst van eigenaren gehad voordat hij in 1958 werd gedoneerd aan het Smithsonian Institution, waar hij nog steeds wordt bewaard in het National Museum of Natural History.

Met een gewicht van 45,52 karaat straalt de Hope Diamond schittering en schoonheid uit door zijn Fancy donkergrijsblauwe kleur en VS1 helderheidsclassificatie. Tegenwoordig heeft de cushion antique briljant geslepen diamant een gefacetteerde gordel en extra facetten op het paviljoen en is omgeven door een hanger van 16 witte diamanten, zowel peervormig als cushion geslepen.

Wat maakt de Hope Diamond bijzonder?

Een recente studie in augustus 2018 ontdekte dat blauwe diamanten, zoals de Hope-diamant, tot de zeldzaamste diamanten op aarde behoren. Een recent onderzoek onder ongeveer 13,8 miljoen diamanten wees uit dat slechts 0,02 procent werd gecategoriseerd als blauwe diamanten.

Bovendien suggereerde de studie, die werd gepubliceerd in het tijdschrift Nature, dat blauwe diamanten vier keer zo diep in de aarde worden gevormd als kleurloze diamanten, op dieptes van meer dan 400 mijl onder het oppervlak. De oorsprong van blauwe diamanten was lange tijd een raadsel voor geologen en juweliers, maar dit nieuwe onderzoek bood inzicht in de complexe geologische sequenties die blauwe diamanten creëren, zoals de ongrijpbare Hope-diamant.

Hope Diamond Geschiedenis

De Hope-diamant, waarvan men aanneemt dat hij afkomstig is uit de Kollur-mijn in Golconda, India, was oorspronkelijk een veel grotere steen toen hij in de 17e eeuw werd gekocht door de Franse koopman Jean Baptiste Tavernier. Tavernier beschreef de 112 3/16-karaat diamant later als prachtig violet van kleur en enigszins grof geslepen in een driehoekige vorm. De grotere steen werd al snel de Tavernier Blue genoemd en was meer dan 60 karaat groter dan de Hope-diamant, wat uiteindelijk slechts een klein stukje is van wat de steen ooit was. Interessant genoeg hadden experts altijd al vermoed dat de Hope-diamant was geslepen uit Tavernier Blue, maar pas in 2005 werd bewezen dat het een afstammeling was van de grotere steen.

In 1668 verkocht Tavernier de diamant, samen met een aantal andere grote diamanten en verschillende kleinere, aan koning Lodewijk XIV. Volgens het Journal of the Royal Society of Arts werd de Tavernier Blue de eerste geregistreerde blauwe diamant in Europa en werd bekend als de 'Blue Diamond of the Crown' of de 'French Blue', vanwege de beschreven intense staalblauwe kleur. Vijf jaar na de aankoop van het juweel liet koning Lodewijk het door de hofjuwelier Sieur Pitau in grootte bijsnijden tot een steen van ⅛ karaat. Omdat hij de beste facetten en glinsterende schittering van de stenen wilde laten zien, liet Lodewijk het in goud zetten en aan een halslint hangen, dat hij bij ceremoniële gelegenheden droeg.

In 1749 liet koning Lodewijk XV de steen opnieuw zetten met een indrukwekkende rode Spinel voor de Orde van het Gulden Vlies, door hofjuwelier André Jacquemin. De daaropvolgende jaren voor de Franse Revolutie bleven de Franse monarchen de prachtige zeldzame edelsteen dragen. Hoewel er geen historisch bewijs is, geloven velen dat zelfs Marie Antoinette de prachtige Franse Blauwe een aantal keer droeg. Na een poging van Lodewijk XVI en Marie Antoniette om Frankrijk te ontvluchten in 1791 tijdens de Franse Revolutie, werden de kroonjuwelen van de Franse koninklijke schatkist overgedragen aan de overheid voor veilige bewaring. Tijdens een weeklange plundering in 1792 werd een groot deel van de Franse kroonjuwelen gestolen, inclusief de Franse Blauwe. Jarenlang werd gedacht dat Lodewijk XVI de laatste eigenaar was van de Franse Blauwe.

Pas begin 19e eeuw dook er in Engeland een kleinere blauwe diamant van 45,52 karaat op met een prachtige violette tint die bij de Tavernier paste, in het bezit van de Londense diamanthandelaar Daniel Eliason. Sterk bewijs suggereert dat het in feite de opnieuw geslepen French Blue was. Verschillende referenties suggereren dat de diamant uiteindelijk werd verworven door koning George IV, maar na zijn dood in 1830 werd hij hoogstwaarschijnlijk via privékanalen verkocht om zijn enorme schulden te compenseren.

In 1839 dook de diamant op in de edelsteencollectiecatalogus van de bekende Henry Philip Hope, naar wie de diamant vandaag de dag is vernoemd. Helaas is er geen bewijs in de catalogus over hoe hij de diamant verwierf of hoeveel hij ervoor betaalde. Na zijn dood later dat jaar werd de diamant doorgegeven aan zijn neef Henry Thomas Hope en vervolgens aan de kleinzoon van zijn neef Lord Francis Hope. In de daaropvolgende jaren onderging de diamant een aantal verschillende eigenaren, totdat hij in 1909 werd doorverkocht aan Pierre Cartier. In 1910 werd de Hope-diamant getoond aan Washington DC socialite Mrs. Evalyn Walsh McLean, bij Cartier's in Parijs. Nadat hij de diamant had teruggezet en als hoofddeksel op een drielaagse diadeem van grote witte diamanten had gemonteerd, verkocht Cartier de diamant in 1911 aan Mrs. McLean. Kort daarna werd de Hope-diamant de hanger van de ketting die er vandaag de dag nog steeds is.

Na het overlijden van mevrouw McLean in 1947 kocht Harry Winston Inc. uit New York City haar hele sieradencollectie, waaronder de Hope Diamond in 1949. De daaropvolgende 10 jaar werd de Hope Diamond op veel tentoonstellingen en liefdadigheidsevenementen over de hele wereld getoond, voordat hij werd gedoneerd aan het Smithsonian Institution, waar hij vandaag de dag nog steeds een belangrijke attractie is. Sinds zijn terugkeer op 10 november 1958 heeft de Hope Diamond het Smithsonian slechts vier keer verlaten voor tentoonstellingen of schoonmaak- en restauratiewerkzaamheden. Met zo'n uitgebreide geschiedenis die vier eeuwen teruggaat, is het geen wonder dat de Hope Diamond een favoriet blijft voor velen wereldwijd.

Hoop Diamant Vloek

Misschien wel het meest interessante aspect van de Hope Diamond is de vermeende vloek die het de afgelopen vier eeuwen over zijn eigenaren heeft verspreid. Volgens de legende bracht de Hope Diamond groot ongeluk aan de persoon die het juweel bezat en droeg, met verhalen over zelfmoord, moord, faillissement, mislukte huwelijken en tragedie. Er zijn echter sterke aanwijzingen dat deze verhalen zijn verzonnen om de publiciteit en daarmee de waarde van het prachtige juweel te vergroten. Dat gezegd hebbende, is er nog steeds voldoende bewijs om te suggereren dat de legende ook enige waarheid bevat.

De legende vindt zijn oorsprong in de tijd dat Jean-Baptiste Tavernier de blauwe diamant ontdekte in de Kollur-mijn in Golcanda in Zuid-India. Er wordt gesuggereerd dat de diamant eerder in het hoofd van een hindoeïstisch godinnenbeeld was ingebed, mogelijk als oog. Sommige verhalen suggereren dat het Tavernier zelf was die de diamant van het beeld nam, terwijl anderen zeggen dat het iemand anders was die zijn buit vervolgens aan de Fransen verkocht. Hoe dan ook, elke legende is het erover eens dat het deze diefstal was die aanvankelijk de vloek op de steen legde. Sommige verhalen zeggen dat Tavernier daarna vermoedelijk door honden werd doodgebeten, hoewel bewijsmateriaal suggereert dat hij als rijk man met pensioen ging, nadat hij het juweel aan koning Lodewijk XIV van Frankrijk had verkocht.

Begin 20e eeuw publiceerden een aantal kranten artikelen waarin de vermeende ongelukken van de Hope Diamond werden opgesomd, wat het vloekverhaal verder verspreidde. Een artikel in de New York Times uit 1911 noemde voorbeelden van de onthoofding van koning Lodewijk XVI en zijn vrouw Marie Antionette, tot de zelfmoord van Jacques Colet en zelfs de afschuwelijke verkrachting en moord op de tijdelijke drager, prinses de Lamballe, allemaal als gevallen die de vloek van de Diamond suggereren.

Later werd gesuggereerd dat juwelier Pierre Cartier de gefluisterde verhalen verder aanwakkerde door elementen uit Wilkie Collins' roman 'The Moonstone' toe te passen op het Hope Diamond-verhaal, tijdens het bezoek van Evalyn en Ned McLean aan de Cartier-winkel in Parijs. Er wordt aangenomen dat Cartier het verhaal borduurde in een poging hen ervan te overtuigen de diamant te kopen. Het verhaal betoverde Evalyn met succes om de diamant later te kopen en ze werd al snel een van de meest iconische eigenaren van de Hope Diamond. Hoewel bewijsmateriaal suggereerde dat de vloek was verzonnen om de publiciteit, het mysterie en de aantrekkingskracht van de Hope Diamond in de 20e eeuw te vergroten, volgde er daarna nog steeds ongeluk, met het overlijden van de schoonmoeder van mevrouw McLean, haar zoon die stierf op negenjarige leeftijd, haar man die van haar scheidde voor een andere vrouw en kort daarna stierf in een psychiatrisch ziekenhuis, haar dochter die stierf aan een overdosis drugs op 25-jarige leeftijd en het gezin dat hun fortuin verloor aan een faillissement.

Zelfs de postbode die de diamant bij het Smithsonian afleverde nadat deze in 1958 door Harry Winston was gedoneerd, liep kort daarna een verbrijzelde beenblessure op, zijn huis vloog in brand en zowel zijn vrouw als zijn hond stierven kort daarna.

Terwijl velen geloven dat deze ongelukken door de Hope Diamond zijn ontstaan, zijn anderen er stellig van overtuigd dat het slechts toevallige omstandigheden zijn en aan andere oorzaken kunnen worden toegeschreven. Smithsonian-curator Jeffrey Post vertelde PBS dat hij geloofde dat de vloek een interessant onderdeel was van de geschiedenis van de Diamond, maar dat het niet waar was.

"De vloek is een fascinerend onderdeel van het verhaal van de Hope Diamond, dat heeft geholpen om de Diamond zo beroemd te maken als hij is. Maar als wetenschapper, als curator, geloof ik niet in vloeken," zei de heer Post.

Dus of u nu gelooft in de vloek of niet, de beruchte geschiedenis van de Hope Diamond die meer dan vier eeuwen teruggaat, is een onderhoudend leesvoer. Als u net zo gecharmeerd bent van de schoonheid en zeldzaamheid van blauwe diamanten als de Hope Diamond, kunt u er vandaag nog een kopen bij Gem Rock Auctions.

WINKEL VOOR BLAUWE DIAMANTEN

Blue Diamonds